Змаганне за нацыянальную годнасць: Пракуратура адмаўляецца ўзбуджаць справу за абразу беларусаў расейцам
Пракуратура Менскай вобласці адмовілася ўзбуджаць крымінальную справу ў дачыненні да ўраджэнца Расеі, які сістэматычна зневажае беларусаў, беларускую мову і культуру, а тым, хто спрабуе гэтаму спрабуе супрацьстаяць, пагражае фізічнай расправай. Такі адказ з пракуратуры атрымаў актывіст аргкамітэту БХД Антось Вусовіч, які дагэтуль звярнуўся з адкрытым лістом да генпракурора Аляксандра Канюка.
Адкрыты ліст Генеральнаму пракурору Рэспублікі Беларусь
Спадару Аляксандру Канюку
“аб глумленьні над сувэрнітэтам Беларусі,
праявах нянавісьці да беларускага народу,
пагрозы збройнай расправы і
праявах рускага фашызму”
Спадар Генеральны пракурор.
11 жніўня 2012 г. у садовым таварыстве “Атам” рускі па паходжаньню чалавек, які прыехаў у Беларусь з Дагестану (фармальна атрымаўшы грамадзянства Рэспублікі Беларусь ў 1991 годзе, але сэрцам сьвядома не прыняўшы), публічна і агрэсыўна прапагандаваў ваяўнічы вялікадзяржаўны рускі імперскі шавінізм, глуміўся зь Беларусі, як суверэннай дзяржавы, прапагандаваў нянавісьць да беларусаў і пагражаў арганізаванай збройнай расправаай.
Пра дэталі падзеі
11 жніўня 2012 ўвечары на вуліцы садовага таварыства “Атам” я сустрэў спадара Ўладзімера Дзюкарава. На яго пытаньне, чаго я кульгаю, адказаў, што “цягнуся з лазьні”. Пасьледаваў гнеўны вокрык: “Говори по-русски!” На што я запярэчыў: “А навошта? Я беларус. Тут беларуская зямля”. Далей пайшоў шалёны крык, што “это русская земля! здесь должен быть русский язык!”, што “здесь нет беларусов, все здесь пшеки и жиды” і нас тут трэба “бить, воевать, стрелять”. І дадаў, што ёсьць людзі (?) і што сыны яму дапамогуць. І тут жа ўдарыў мяне два разы кулаком у твар.
Праз колькі хвілін сп. Дзюкараў усё раней ім сказанае дакладна пацьвердзіў старшыні садовага таварыства сп. Аляксею Сушчонку.
На наступны дзень сын Дзюкарава пагражаў мне фізычнай расправай, а таксама спаліць дом.
Як сьведка і ўдзельнік гэных падзей я зьвярнуўся ў праваахоўныя ворганы (Мінскае РУУС, пракуратуру Мінскага раёну і Мінскай вобласьці, Генеральную пракуратуру і КДБ) з просбай даць кваліфікаваную ацэнку ўчынку спадара Дзюкарава. Дакладнасьць прыведзеных у маёй заяве ўсіх (!) фактаў пацьверджана паказаньнямі сьведкаў і ўскосна пастановай суду Мінскага раёну. Вось цытата:
“Объяснения потерпевшего и указанных свидетелей, которые согласуются между собой, получены в порядке, установленном ПИКоАП Республики Беларусь. Противоречий в пояснениях не имеется, они являются последовательными и логичными с учётом возникшей негативной ситуации между сторонами, которым не доверять у суда оснований не имеется”.
У той жа час гэтыя факты сьвядомага цынічнага глумленьня з сьвятыняў сувэрэннай дзяржавы Рэспубліка Беларусь, агрэсыўнай пагарды да тутэйшага насельніцтва Мінскае РУУС і суд Мінскага раёну далікатна інтэрпрэтавалі толькі як дробнае адміністрацыйнае правапарушэньне кшталту “стасункаў Івана Іванавіча з Іванам Нікіфаравічам”, а не як пагрозы пэўным злачынствам супраць грамадзтва.
Аднак пракуратура Мінскага раёну, а затым пракуратура Мінскай вобласьці не пагадзіліся з такім падыходам. Апошняя прыйшла да такой высновы:
“Праверка праведзена няпоўна, у сувязі з чым пракуратурай вобласці 12.02.2013 указаная пастанова органа дазнання аб адмове ва ўзбуджэнні крымінальнай справы скасавана і матэрыялы для правядзення дадатковай праверкі накіраваны ў Мінскае РУУС, адкуль Вам будзе паведамлена аб яе выніках.”
З Мінскага РУУС насуперак патрабаваньню арт. 18 закону № 300-3 “Аб зваротах грамадзян і юрыдычных асоб” атрыманы адказ-адпіска без аналізу і абвяржэньняў прадстаўленых фактаў і фармулёвак. З адказу вынікае, што матэр’ял справы дадаткова не дасьледаваўся, спасылкі на адпаведныя заканадаўчыя акты для матывацыі вынікаў адсутнічаюць.
Мяркую,
1. што ахайваньне, зьнявага Беларускай дзяржаўнасьці, сувэрнітэту краіны, пагрозы арганізаванай расправы зброяй з тутэйшым народам (гатоўнасьць “біць, ваяваць, страляць” і, што “ёсьць людзі” (!? – цікава было б устанавіць, што гэта за людзі, ці арганізацыя?) і што сыны яму дапамогуць) маюць пэўную кваліфікацыю ў юрыдычных актах, якую павінны вызначыць праваахоўныя ворганы.
2. што глумленьне зь беларускага народу (!), (а не з адной асобы), пагарда да нацыянальнай годнасьці беларусаў, да іх мовы (“здесь нет беларусов, все здесь пшеки и жиды”, “это русская земля и здесь должен быть русский язык”) таксама маюць пэўную кваліфікацыю ў юрыдычных актах.
3. што пагрозы фізічнай расправы з асобным чалавекам і пагроза спаліць яго маёмасьць (дом) насуперак Пастановы Мінскага РУУС – маюць пэўную ацэнку ў нашым заканадаўстве.
Я, Вусовіч Антось, нічога ня маю супраць жыдоў. Да слова, гэта спрадвечны нейтральны назоў юдэяў у Беларусі і ў Еўропе.
Дзюкараў, як чалавек, выхаваны ў рускай, бальшавіцкай культуры адпаведнай ментальнасьці, надае гэтаму слову –“ жыд” – негатыўны сэнс.
А вось тэрмін “пшэкі” – гэта абразьлівая форма для каталікоў, палякаў і жыхароў Заходняй Беларусі, як і зьняважлівае – “бульбаш”.
Я асабіста ганаруся сваёй нацыянальнасьцю – беларус. І не хачу, каб мяне называлі ані рускім, ні амерыканцам, ні палякам, ні жыдам.
З павагай стаўлюся да ўсіх людзей, што пусьцілі карані ў Беларусі, працуюць на свой дабрабыт і дабрабыт Беларусі і ня пярэчаць майму праву быць Беларусам і мець нацыянальную дасьведчанасьць.
Усё іншае ад лукавага.
Я не жадаю “крыві” гэтага сталага ўжо чалавека і не прагну пасадзіць яго за краты. Але лічу, што гэтаму чалавеку рускага паходжаньня, які ў 1991 годзе фармальна атрымаў грамадзянства Рэспублікі Беларусь, але не прыняў яго сэрцам, кампетэнтны дзяржаўны ворган мусіць (!) пісьмова належным чынам патлумачыць (!) абавязкі Грамадяніна Рэспублікі Беларусь:
– шанаваць Канстытуцыю Беларусі, яе законы (арт.52 Канстытуцыі);
– ахоўваць сувэрэнітэт (арт.57 Канстытуцыі);
– ведаць і шанаваць мову, гісторыю, культуру ды іншыя нацыянальныя і дзяржаўныя каштоўнасьці (арт.54 Канстытуцыі).
Пры нязгодзе спадара Ўладзімера Дзюкарава пагадзіцца з вышэй згаданымі абавязкамі Грамадзяніна – прыцягнуць яго да строгай адказнасьці ў адпаведнасьці зь дзейным заканадаўствам.
Гэта ня просты бытавы выпадак. І, на жаль, не адзінкавы.
Нядаўні выпадак, калі міліцыянты затрымлівалі педагога, які размаўляў па-беларуску са студэнтамі на ганку кансэрваторыі.
Міліцэйскі патруль каля магазіна “Еўрапейскі”, пачуўшы беларускую мову, паказвае ў мой бок – “па беларуску гаворыць”.
Быць беларусам ужо небясьпечна?
У сьнежні 2012 г на бетоннай сьцяне плоту Белтэлерадыёкампаніі ў праходзе ад вул. Макаёнка да медсанчасткі заводу імя Вавілава зьявіўся вялікі надпіс “Мы русские ! С нами Бог”. Успамінаюцца i другія лозунгі-заклікі „Deutschland über alles” i „Gott mit uns“. Небясьпечныя паралелі.
Праз некаторы час зьнізу пад лозунгам, што ўслаўляў рускіх, зьявіўся другі – “Маскаль, “Go home”, д’ябла”.
Гэтыя надпісы красуюцца і сяньня.
Сьвежы выпадак у дзяржаўнай установе, (ёсьць афіцыйныя сьведкі). Падказваю чалавеку колькі зараз часу. Злосны вокрык “Говори по-русски! Я не гражданин Белоруссии! Не понимаю вашего языка!”
Чванства некаторых рускіх перайшло межы? Рускі чалавек безнаказна здзекуецца над беларусам у яго ж доме – у Беларусі?! – Нонсэнс. Мы – ніжэйшая раса?!
А яшчэ ёсьць “РНЕ”.
Дажылі?!
І праваахоўныя ворганы ва ўпор не жадаюць гэтага бачыць!?
Дзеля чаго? Каб не пакрыўдзіць “старэйшага брата”? Які ўжо амаль сядзіць у беларуса на карку. Інкарпарацыя ў склад Расейскай імперыі ідзе поўным ходам. Нахабна ўбіваецца ў галовы існаваньне міфычнай “саюзнай дзяржавы”. Расейцы скупляюць жытло і дзяржаўную маёмасьць. Ва ўгоду расейскім алігархам мяркуецца зьнішчыць “Маскоўскі аўтавакзал” у Мінску. І неўзабаве беларус застаецца ў сваім доме-Беларусі, на сваёй зямлі без ані нічога.
І тады поўнасьцю загаспадарыць расейскі алігархічны капітал.
Расея ад часоў падзелу Вялікага Княства Літоўскага (сяняшняя Беларусь) і да сяньня глядзіць на нашу Краіну, як на здабычу.
Далучыўшы ВКЛ пад хлусьлівым лёзунгам “присоединение единоверцев” Екацярына-2 атрымала не “православных-единоверцев”, а 75 % уніятаў і толькі 5 % праваслаўных, астатнія пратэстанты і жыды. Пасьля паўстаньня 1831 г. “во избежание памяти ненужной” Расея пераназвала Літву ў Беларусь, забараніла нашу мову, уніяцкую царкву і кнігадрукаваньне. А пасьля паўстаньня 1863-64 гадоў забараніла і гэты назоў, замяніўшы яго на “Северо-Западный край”. У 1919 годзе была задушана Беларуская Народная Рэспубліка.
І вось да сяньня, засеўшыя ў некаторых галовах заімшэлыя, шавіністычныя, вялікадзяржаўныя лёзунгі не даюць спакою. І нават просты чалавек, прыехаўшы з Расеі, ужо лічыць сябе гаспадаром у Беларусі, мае сьмеласьць зьбіваць беларуса, пачуўшы беларускую мову і гатовы распраўляцца зброяй і вайной за тое, што Вы беларус, лічыць Вас недачалавекам (“няма беларусаў, усе пшэкі і жыды”).
Дзікунства пяшчэрнае 1930-х гадоў. Дык жэ гэта ўжо фашызм!
А вы, спадарства міліцыя, пракуратура, КДБ не жадаеце гэта заўважаць?!
– Чаму? Каму гэта выгодна? Хто вы там усе? Вельмі цікава, хто з вас беларусы? Ва ўсе часы беларусамі кіравалі “мураўёвы, мясніковы, цанавы, панамарэнкі”.
– А хто сяньня? Інтарэсам якай дзяржавы вы служыце?
І апошняе. Нам усім, хто тут “пусьціў карані” на добры розум наканавана жыць разам. Усялякі падзел на сваіх і чужых – бяда. А таму здаровым глуздам мусім разумець катэгарычную неабходнасьць разьвітацца з заімшэлымі, вялікадзяржаўнымі, шавіністычнымі поглядамі на Беларусь, як “Северо-Западный край”.
Пэўная частка нашага грамадзтва – людзі, закінутыя сюды воляй лёсу “за савецкім часам”, мала, альбо ніколі не цікавіліся мовай, гісторыяй, ці культурай народа, сярод якога жылі. Яны жылі ў асяродку рускай культуры і “языка”, І калі на іх “зваліўся” сувэрнітэт Беларусі, яны былі агаломшаны.
Атрымаўшы грамадзянства Рэспублікі Беларусь у 1991 г., якога яны ня прасілі, – гэтыя людзі ня бралі і ня ўзялі (!) на сябе абавязкі Грамадзяніна:
– паважаць Канстытуцыю Беларусі і яе законы;
– аберагаць сувернітэт;
– ведаць і шанаваць мову, гісторыю, культуру ды іншыя нацыянальныя і дзяржаўныя каштоўнасьці.
Адсюль іх пазіцыя чужых людзей з чужымі постімперскімі інтарэсамі. Ім і зараз не патрэбныя ні нашая мова, ні гісторыя, ні культура, ані людзі, сярод якіх яны жывуць. Яны паталагічна ня ўспрымаюць Беларусь, як незалежную дзяржаву.
У сваім упартым невуцтве гэтыя людзі ня здольныя разумець, што ў сваёй беларусафобіі, супраціву ўсяму нацыянальнаму беларускаму, яны зьняважаюць беларусаў, выклікаюць пратэст і нянавісьць і распальваюць міжнацыянальную варожасьць.
Усё гэта не бяскрыўднае дробнае хуліганства, “з п’яну” на бытавым роўні, а пэўныя злачынствы дзяржаўнага роўню – “што ў цьвярозага на уме, то ў п’янага на языке”.
Гэта прарастаючае, ці ўжо сасьпелае небясьпечнае пустазельле рускай фашыстоўскай афарбоўкі стала праяўляцца ў сувэрэннай Беларусі, пакуль што, на бытавым роўні. Небясьпеку гэтага фашыстоўскага пустазельля неабходна, пакуль не запозна, паказваць грамадзтву і катэгарычна выкарчоўваць.
Спадар Генеральны пракурор.
Прашу Вас, як грамадзяніна Беларусі паглядзець на гэтыя факты з пазыцыі годнасьці і гонару нашай дзяржавы, усьвядоміць недапушчальнасьць існаваньня такой рэчаіснасьці і, як Генпракурор, прыняць меры, каб праваахоўныя ворганы супрацьстаялі такім праявам.
Антось Вусовіч,
грамадзянін Рэспублікі Беларусь.
А вось такі адказ атрымаў Антось Вусовіч з Пракуратуры:
ПРАКУРАТУРА
МІНСКАЙ ВОБЛАСЦІ
30.04.2013 № 19-27-2013 Вусовічу А.
вул. Парніковая, д. 3, кв. 104
Ваш зварот, атрыманы з пракуратуры Брэсцкай вобласці, аб нязгодзе з рашэннем Мінскага РУУС аб адмове ва ўзбуджэнні крымінальнай справы ад 31.03.2013 разгледжаны ў пракуратуры вобласці з вывучэннем матэрыялаў.
Вы просіце прыцягнуць Дзюкарава У.Г. да крымінальнай адказнасці ў сувязі з выказваннем ім у Ваш бок знявагі, чым па Вашым меркаванні здзейснены наўмысныя дзеянні, накраваныя на распальванне нацыянальнай варожасці або розні.
З матэрыялаў бачна, што ў прызначаных дзеяннях Дзюкарава У.Г. адсутнічаюць прыкметы якога-небудзь злачынства, а маецца склад адміністрацыйнага правапарушэння, прадугледжанага арт. 9.3 КоАП (знявага), за што Дзюкараў У.Г. пастановай суда Мінскага раёна ад 17.10.2012 прыцягнуты да адміністрацыйнай адказнасці.
У дзеяннях Дзюкарава І. У. адсутнічаюць прыкметы адміністрацыйнага і крымінальнага правапарушэнняў.
У выпадку нязгоды з прынятым рашэннем Вы маеце права абскарлзіць яго пракурору Мінскай вобласці.
Першы намеснік
пракурора вобласці М. І. Пілінкевіч
