Павал Севярынец. Выбары ў Беларусі: даведка для хрысціянаў

07 кастрычніка 2015 11:21  |  Галоўныя навіны

Выбараў у Беларусі няма.

Раз на некалькі гадоў у нас арганізоўваецца спектакль, сцэна для якога – уся краіна.
Мэта спектаклю – пераканаць частку народа і, калі гэта ўдасца, кагосьці з замежных чыноўнікаў, што ў нас законна выбранае дэмакратычнае кіраўніцтва.

Сярод беларусаў у сумленнасць нашых “выбараў” верыць каля паловы. У асноўным гэта жыхары вёскі ды пенсіянеры – тыя, хто падтрымлівае рэжым і для каго нават фальсіфікацыя ёсць сваеасаблівай ваеннай хітрасцю: галоўнае “гэтых” ( дэмакратаў, Захад, гарадскіх) абдурыць.

За мяжой у сумленнасць нашых “выбараў” не верыць амаль ніхто. Ніводныя выбары пасля 1996 года не былі прызнаныя АБСЕ і шырокай міжнароднай супольнасцю. Расея і некалькі такіх жа постсавецкіх тыраніяў робяць выгляд, што вераць.

Усё проста. Роўных умоваў для агітацыі няма. Палітычных супраціўнікаў кідаюць у турмы. Апазіцыянераў у выбарчых камісіях – 0,01%. 25-40% пад прымусам гоняць галасаваць датэрмінова. Назіральнікам забаронена падыходзіць да стала падліку і нават карыстацца біноклямі. “Члены камісіі” становяцца цесным шэрагам вакол стала, задам да назіральнікаў, і раскладваюць вываленае з урнаў у стосы.

Ёсць дэкарацыі. Плакаты і лозунгі. Ёсць настойлівыя заклікі прыйсці на участкі. Ёсць “кандыдаты”, сярод якіх знойдуцца нават “дэмакратычныя”, каб спэктакль быў праўдападобным.

А само злачынства адбываецца ціха і мірна, рукамі звычайных чыноўнікаў, дырэктараў ды інжынераў.

Напрыклад, на загад старшыні камісіі жанчынкі выбіраюць у грасбухах па месцы жыхарства прозвішчы выбаршчыкаў, якія не галасавалі на апошніх “выбарах”. Звычайна набіраецца некалькі соцень на ўчастак. Якой-небудзь настаўніцы («почырк у цябе прыгожы, знаем,» — пасмейваецца старшыня) даручаюць за іх распісацца. У суботу ўвечары, калі са школы ўсе разыдуцца, некалькі стосаў падрыхтаваных бюлетэняў «за» пачкамі, складзенымі для зручнасці ўдвая, гахнуць у вурну. Потым, пры падліку, калі ўсё гэтае дабро вываліцца на стол «кніжкамі» ды рулончыкамі, настаўніца ледзь прыкметна пачырванее і апусціць галаву, каб не было відаць.

Гэта — «скруткі».

Два сябры ўчастковай камісіі разам з якім-небудзь бээрэсэмаўскім «назіральнікам», вяртаючыся з выязной скрыняй, спыняюць уазік на ўзбочыне, заходзяць за прыдарожныя елачкі, ускрываюць скрыню (дно на шурупах, пячатка захаваецца), пералічваюць запоўненыя бюлетэні і пазначаюць вынік на абрыўку газеты. Стос «няправільных» спальваюць тут жа, пад елачкамі, прычым кіроўца эканоміць пстрычку запальнічкі і зацягваецца цыгарэцінай ад паперак, на манер таварыша Сухава. Адпаведную колькасць загадзя падрыхтаваных «правільных» укідваюць. Уся аперацыя займае хвілінаў дзесяць — не першы год, так сказаць, замужам. Тут жа, на капоце ўазіка, побач з гатовай скрыняй, у пластыкавыя конаўкі разліваецца па сто пяцьдзясят — «за нас з вамі і за хрэн з імі», — і кампанія руліць у «камісію», каб паспець да падліку.

Гэта — «елачкі».

А падчас “падліку”, калі камісія раскладвае па кучках бюлетэні, звесткі пра вынікі члены камісіі шэптам перадаюць старшыню. Той наўздагад тыцкае пальцам у клавішы калькулятара. Усё гэта, вядома, лухта, нічога ён там ня лічыць, але, каб і жанчынкі, і назіральнікі ў далёкім куце багавейна замерлі ў чаканні — вось яна, кульмінацыя! — для саліднасці кашлянуўшы, абвяшчае лічбы, яшчэ тыдзень таму спушчаныя з райвыканкама.

90% гэта ад нашай колькасці выбаршчыкаў колькі? А, столькі. Значыць, столькі.

Гэта — «калькулятар».

Усё.

Дарэчы, нават дзеючае заканадаўства прадугледжвае за фальсіфікацыю выбараў да 5 гадоў турмы ( 192 артыкул Крымінальнага кодэксу РБ)

Выбараў у нас і праўда няма: многія калі і не ведаюць гэтага, дык здагадваюцца.

Ёсць вырабы.

На выбарах выбіраюць, а вырабы вырабляюць. Вырабы ў нас — проста прастаўленне штампіка з новым тэрмінам захоўвання для старых кадраў. Спрыт рук, лёгкая сарамлівасць — і макаронныя вырабы, якія вешаюць на вушы мільёнам беларусаў, гатовыя.

Вырабы – гэта ясны сігнал, які рэжым пасылае ўласнаму народу: вы — рабы.

У аграмадным падмане «вырабаў» удзельнічаюць тысячы і тысячы беларусаў. Тых самых дабрадушных, мажных, усім вядомых дзядзькоў, якія ўсё разумеюць, але піхаюць¬ткі ў урну пачкі, замяняюць з суботы на нядзелю скрыні з датэрміновым ды хітра пасміхаюцца назіральнікам; тых самых сямейных кабетаў з савецкімі прычоскамі, харошых мамаў і душэўных жэншчын… якія, калі што, раптам ускіпяць і пырснуць нянавісцю.

А калі яны робяць гэта ўжо гадоў наццаць?.. А калі хлусіць, красці, махлярыць — ужо норма, якая ўелася ў плоць і кроў, працяла да касцявога мозгу, да здранцвення ўсялякіх згрызотаў?..

Вырабы — нясцерпна балючы зрэз беларускай ментальнасці. Яўны падман пад выглядам законнасці, ліслівая гасціннасць і гэтае «мы вам зробім усё што заўгодна, толькі не кранайце!» з сутаргавай дуляй у кішэні…

Звычайны падман.

Проста беларусы яшчэ за камуністамі прывыклі да “ліпы”, прыпісак ды імітацыяў. Не пакаяліся. Для маленькага начальніка “даць норму” 90% “за” на ўчастку, спушчаную з “раёну” – ну гэта як спісаць зэдлік на працы і зацягнуць яго дахаты на кухню.

А тут яшчэ і добра заплоцяць за суткі халтуркі.

І банкет!

О-о, дык тут чарга ахвотных будзе. Бярэш толькі “сваіх”!

Кесару – кесарава?

А як жа Богава?

Як жа праўда і справядлівасць?

Што супольнага ў праведнасці з беззаконнем?

Урэшце рэшт, што ж рабіць?

Па меншай меры – не ўдзельнічаць у злачынстве.

Калт Бог даў смеласці – ускрыць падман ды апублікаваць факты.

Як выганяюць студэнтаў і дзяржслужачых на датэрміновае. Як у ноч з суботы на нядзелю падмяняюць бюлетэні ў скрынях. Як і дзе паляць сапраўдныя бюлетэні ( бывае, кацельную на раёне пасьля “выбараў” гадзінамі паперай топяць).

Але ўсё таемнае ўрэшце становіцца яўным.

Тут галоўнае — ускрыць механізм дзеяння зла, каб ён стаў ясным для кожнага. А зрабіць гэта можна толькі тады, калі ўсе заўважаныя звёны ланцуга вырабаў будуць хутка трапляць у сеціва і прэсу ды складацца ў паслядоўную карціну. Гвалт ці прымус на датэрміновым «галасаванні», факты роспісаў за «мёртвыя душы», нестыкоўка звестак па бюлетэнях, розніца яўкі і выніку «камісіі» ў разы…

Беларускія хрысціянскія дэмакраты разам з іншымі дэмакратычнымі сіламі наладзілі сістэму незалежнага назірання “Права выбару”, якая дазволіць зафіксаваць сапраўдную яўку і выявіць фальсіфікацыі хаця б на некалькіх сотнях участкаў.

Відавочца можа быць і зарэгістраваным назіральнікам, і стаяць ля ўваходу на ўчастак, і весці анлайн¬трансляцыю за праходам на «галасаванне» з машыны. Чым больш момантаў ускрытага злачынства ўдасца вылавіць ды вывесіць сушыцца на ўсеагульны агляд — тым больш шанцаў, што беларускі народ нарэшце вырабаў жахнецца.

Вырабы ў сённяшняй сістэме — рэч ключавая.

Няўдзел у вырабах — гэта непрызнанне законнасці зла.

Адняць у чалавека права выбару — прамы выклік Богу. Бо гэта Творца даў чалавеку такую свабоду, такое права выбару, што нават Сам не прымушае паверыць у Яго відавочным з’яўленнем.

Пакуль ты жывы — выбар ёсць. Быць ці не быць. Жыць у граху ці каяцца.

І той, хто вырашае «быць», хто адмаўляецца прымаць зло як норму жыцця, хто з каранямі вырывае цемру з уласнага сэрца у пошуках свабоды, праўды і справядлівасці – рана ці позна зразумее, што выбраў Бога.

Бог дасць нам уладу ў Беларусі толькі тады, калі мы самі будзем гатовыя даваць адпор злу і браць адказнасць за ўсю краіну.

Кожны з нас можа знайсці двух ці трох паплечнікаў, з якімі ўзяцца за самаарганізацыю ў сваім горадзе або раёне.

Бо там, дзе двое ці трое збяруцца ў імя Божае – там і Хрыстос сярод іх.

Павел Севярынец, krynica.info