Павел Севярынец: трэба любіць людзей (фота)
Павел Севярынец вымушаны працаваць і жыць пад наглядам за 300 км ад Мінска. Двойчы «хімік» падзяліўся з карэспандэнтам «Салідарнасці» правіламі выжывання беларускага палітвязня.
– Паводзіць сябе трэба стрымана. Любіць людзей. І лепш маўчаць, чым казаць, – дзеліцца Павел. – Чаму правілы аб стрыманасці агучыў у першую чаргу … Таму што чалавека ацэньваюць не па тым, кім ён завецца ці якая ў яго прафесія, – а па яго сутнасці. Гэта такія простыя правілы … Яны ж і беларускія правілы …
19 снежня 2010 года абярнулася для Севярынца другі «хіміяй». З тэрміну – трох гадоў абмежавання волі – на сённяшні дзень Павал адседзеў ўжо амаль трэць. Апошнія тры месяцы – пад Берасцем, у вёсцы Куплін.
Тут знаходзіцца камендатура, дзе жыве палітвязень і яшчэ 99 «хімікаў». Тут жа размешчана і прыватная аграфірма «Бардо», дзе ён працуе на складзе аўтазапчастак падсобным рабочым.
Наведаць аднадумцу, калегу і паплечніка з адной арганізацыі – Беларускай асацыяцыі журналістаў, – мы прыехалі жаночай кампаніяй. Для таго, каб без наступных праблем сустрэцца з ім і ўзяць інтэрв’ю, ужо прыбыўшы на месца, паставілі ў вядомасць супрацоўнікаў камендатуры (яны былі цалкам ветлыя) і напісалі заяву. Пасля – спыталі дазвол на здымку ў аграфірме «Бардо» яе ўладальніка – Анатоля Тарасевіча.
– Выдатны хлопец, – усміхаючыся, вітае нас фермер. – Вельмі добры працаўнік. Буду нават ўводзіць новую пасаду – памочнік кладаўшчыка. Я б такога чалавека на пастаянную працу узяў і плаціў двайную зарплату.
Севярынец, сустракаючы нас, ладзиць экскурсію па складзе.
– Запісваю прыход-расход, выдаю запчасткі, дапамагаю разгружаць машыны … Яшчэ заняліся рэканструкцыяй, – распавядае ён, адзначаючы, што гэты склад – самы вялікі ў раёне.
За 11 дзён працы ў жніўні Павел атрымаў 384.000 рублёў.
На інтэрв’ю і душэўныя размовы ў нас ёсць менш за гадзіну: ці павінны паспець ўкласціся ў абедзенны перапынак. Так што па дарозе ў камендатуру, дзе ў нас запланаваны вячоркі з гарбатай, Павел дзеліцца ўмовамі пражывання:
– Жывём ўтрох, у пакоі тры на тры метры. Пакуль не топяць, але мы вокны заклеілі, так што прыстойна. Людзі тут нармальныя, мясцовыя коса не глядзяць, міліцыянты насцярожаныя, але ў іх праца такая …
Мы прывозім Паўлу гасцінцы з прадуктамі і карыснымі рэчамі. Ён, убачыўшы пакеты, хапаецца за галаву, прыгаворваючы, што яго тут не забываюць.
– Часта прыязджаюць наведваць … У тым ліку прадпрымальнікі. Кажуць: «Паша, гэта Заходняя Беларусь, ты павінен тут быць, як сыр у масле», – смяецца палітвязень. – Яшчэ сюды прыязджаюць краязнаўцы, святары, вернікі. Здавалася б, трапіў у такую глыбінку … А апынулася, што тут вельмі глыбокія людзі жывуць, неабыякавыя.
– Тэму палітыкі ў размовах паднімаеш?
– Мне ідэолаг адразу сказаў: “Павел Канстанцінавіч, ніякай агітацыі». «А што, яшчэ і агітаваць каго-то трэба ў сённяшняй сітуацыі?», – Адказаў я. Усе ўсё разумеюць. Вакол абмеркаванні – ад анекдотаў пра Лукашэнку да коштаў у крамах.
– А якія твае прагнозы на бліжэйшы час па сітуацыі ў краіне?
– Беларусі будзе цяжка. Краіне, народу … Будзе цяжка і Лукашэнку. Тая сітуацыя, у якую ён сябе загнаў за 17 гадоў, мабыць, самая цяжкая. Бліжэйшыя месяцы ўсё будзе ісці па нахільнай: горш-горш-горш … Да тых часоў, пакуль не ўпрэцца ў народныя хваляванні, нейкую геапалітычную развязку ці ж тое, што рэжым справіцца з гэтай сітуацыяй. Прагназаваць складана.
На развітанне Павел просіць перадаць усім прывітанне.
