“…Праўды можа слова схаваным быць, але – часова” (Верш)
У рубрыцы “Верш на сайце БХД” па прапанове вядомай беларускай паэткі Галіны Каржанеўскай сёння падаем верш маладога паэта з Чавусаў Яўгена Зубовіча.
Духмяны пах плыве ў прасторы.
Мігцяць і вабяць позірк зоры
На небе ясным і прыгожым.
У лесе спіць лісточак кожны.
А я ляжу ў шырокім полі
На мяккім сене, бы ў прыполе.
Бог сцеражэ мяне ад ліха,
Я ж пацеры чытаю ціха.
Сумоўю радуецца сэрца.
Анёл уніз з нябёс імкнецца –
Нячутны, быццам летні вецер,
У лёгкім беленькім саеце.
Мы размаўлялі вельмі многа,
І я спытаў пасланца Бога,
Чаму ў нас праўду ўсю дазвання
Зацьміла прыкрае ілганне.
Анёл сказаў: “Глядзі, мой дружа:
Усіх, хто гэтай цемры служыць,
Нахаба-ноч трымае ў змане.
Але час прыйдзе – сонца ўстане!
І той, святлу хто вернасць мае,
Ад Бога міласць атрымае.
Як сонца, праўды можа слова
Схаваным быць, але – часова”.
