Задорнаў неяк прыводзіў ведычную мудрасць пра тое, што, калі на праблему скардзішся, яна разрастаецца, а калі пасмяешся з яе – яна знікае… Спадзяюся, што “зялёных чалавечкаў” перарагочам. Перарагаталі ж Ярмошынскі боршч – так добра пасмяяліся, што не было нават стрэсу з нагоды таго сэксісцкага выказвання. 

Аднак, калі казаць пра знікненне – агаваруся: мару пра тое, каб “зялёныя чалавечкі” зніклі як З’ЯВА, але ніяк не мару пра фізічнае вынішчэнне ці яшчэ якія кары для людзей, якія гэтую з’яву ствараюць. 

Узброеныя людзі, якія ўдзельнічаюць у захопе будынкаў, выклікаюць у мяне многа больш сімпатыі, чымсі тыя, хто такія дзеі каардынуе ці апладыруе ім. Як мінімум, яны гатовыя рызыкаваць сваім жыццём і здароўем. Думаю, там многа храбрых і ідэйных. 

Узброеныя людзі, якія ня ўдзельнічалі ў здзеках над украінскімі актывістамі і не ўхвалялі падобнага, асаблівай агрэсіі ў мяне не выклікаюць. Але выклікаюць яе шэраговыя грамадзяне, якія падтрымліваць “прарасійскія” настроі ва Ўкраіне. Ну, прыходзіцца змагацца з прыступамі агрэсіі.