Сто цвікоў у труну камунізму
Беларусы і камунізм
7 лістапада 2017-га спаўняецца 100 гадоў з дня Кастрычніцкай рэвалюцыі – бальшавіцкага перавароту, які за стагоддзе заліў і запырскаў крывёю палову планеты.
Для нас, беларусаў, гэты “юбілей” асаблівы. Менавіта ў Менску ў 1898-ым годзе была заснаваная Расейская сацыял-дэмакратычная рабочая партыя, зародак будучай камуністычнай імперыі. Менавіта ў Беларусі чырвоныя акупанты расстралялі большасць нацыянальнай эліты – пісьменнікаў, паэтаў, святароў, выкладчыкаў, навукоўцаў. Беларусы масава ўдзельнічалі ў камуністычным руху – і ва Ўсходняй Беларусі, і ў Заходняй.
Але менавіта беларусы ў 1988-ым скаланулі ўвесь тагачасны Савецкі саюз шматтысячнай антыкамуністычнай дэманстрацыяй “Дзяды”, калі была адкрытая праўда пра Курапаты. І менавіта тут, у Віскулях, і было росчыркам пяра пахаванае найвялікшае чырвонае царства – СССР.
Наша краіна страціла мільёны жыхароў у выніку камуністычнага тэрору, прымусовай калектывізацыі, масавых рэпрэсіяў. Але дагэтуль Беларусь застаецца запаведнікам змрочнай бальшавіцкай спадчыны. Мы дагэтуль жывем пад злёгку пераробленым бэсэсэраўскім сцягам, савецкім гербам з чырвонай пентаграмай, ездзім міма “Лініі Сталіна”, ходзім па вуліцах Маркса ды Валадарскага, і кіруе дзяржавай чалавек, які так і не выракся партыйнага білету – кіруе так, як калісьці навучылі яго “таварышы”.
Бо адкуль лукашэнкаўскі “Дэкрэт нумар тры”? Адкуль арышты іншадумцаў? Адкуль вынішчэнне беларускага прадпрымальніцтва – “дробнай буржуазіі”? Грэблівасць да нацыянальнай інтэлігенцыі? Адміністрацыйна-камандная гаспадарка і бясконцыя паборы з людзей? Нянавісць да бел-чырвона-белага сцягу?..
Беларусь усе семдзесят гадоў камунізму разглядалася Крамлём як стратэгічны плацдарм для ўдару па буржуазнай Заходняй Еўропе. 100 прадпрыемстваў “абаронкі”, гіганцкія падземныя бункеры, нафтаперапрацоўчыя заводы на ключавых кірунках наступу, каб запраўляць танкавыя калоны… Што там казаць – некаторыя вуліцы ў Менску будавалі з такім разлікам, каб пасля ядзернага ўдару супраціўніка і абрушэння дзевяціпавярховікаў застаўся праход для танкаў, а цэлыя краі вёсак затаплівалі вадасховішчамі, каб іх люстра было экранам для вайсковых радараў. Рассяленне вайскоўцаў ды адстаўнікоў – о, гэта вымардавала Беларусь настолькі, што зараз мы яе ледзь пазнаем.
На выхадзе з чырвонага пекла
Трыццаць гадоў таму камунізм як глабальная сістэма трэснуў па швах і пачаў развальвацца.
Якія баракі чырвонага канцлагеру засталіся ў свеце? Куба, дзе абслуга гатэляў выпрошвае ў турыстаў зубныя шчоткі і рэшткі рулонаў туалетнай паперы? Асколкі СССР – Прыднястроўе, Паўднёвая Асетыя, Данбас – афшоры тутэйшых бандытаў і расейскага крыміналу? Венесуэла з яе інфляцыяй у некалькі тысячаў адсоткаў, і галоднымі бунтамі народа? КНДР, дзе людзі ядуць траву і кланяюцца машынам (бо машыны ёсць толькі ў “таварышаў начальнікаў”) – але кожны тыдзень суседзі скаланаюцца ад ядзерных пагрозаў?
Дзеля таго, каб зразумець усю пачварную сутнасць чырвонага эксперыменту, дастаткова паглядзець на тыя дзьве Карэі. Адзін народ на адной паўвыспе: на Поўначы галодныя камуністы з ядзернай бомбай, на Поўдні хрысціяне, рынак, поўная чаша і Алімпіяда.
Нават Кітай відавочна зрабіў стаўку на капіталізм ды развіццё нацыянальнай буржуазіі, а Кампартыя засталася адно шыльдай для магутных пластоў алігархіі “прынцаў” ды “мандарынаў”.
Але наіўна было б думаць, што пасьля краху камунізму “Чырвонае кола” больш ня круціцца. Круціцца, ды яшчэ як.
Новыя чырвоныя
Па-першае, легальныя кампартыі дзейнічаюць ў большасці краінаў свету. Камунізм не асуджаны як чалавеканенавісніцкая ідэалогія. Па-другое, атрады чырвоных тэрарыстаў, трацкістаў, мааістаў ды іншых бальшавікоў дагэтуль гойсаюць па джунглях ды ўскраінах айкумены. Па-трэцяе, на прасторах былога СССР зноў “крута” насіць майкі з серпам і молатам ды партрэтам Чэ Гевары.
Злачынная ідэя класавай нянавісці і “роўнасці любым коштам” нікуды ня дзелася. Толькі цяпер у фокусе – не пытанне маёмасці, а пытанне полу. Зноў бадзяецца па Еўропе і тутэйшых бязводных мясцінах чарговы прывід, зноў усталёўваюцца на арэнах грамадскай увагі, ва ўстановах адукацыі ды дзяржаўных кабінетах чарговыя пракруставы ложакі “роўнасці-па-над-усім”, грыміць агрэсіўная прапаганда, распальваецца нянавісць жанчын і разнастайных меншасцяў да “белых гетэрасэксуальных мужчынаў”, і вось ужо ідэі “пазітыўнай дыскрымінацыі” ды мільёны абортаў калечаць цэлыя чалавечыя пакаленні.
Прычына разбуральнасці камунізму ды ягоных наступнікаў – аблуда пра тое, што чалавек сам па сабе добры і здольны пабудаваць ідэальнае грамадства на зямлі. Вінаватыя, маўляў, толькі знешнія умовы, прыгнёт, эксплуатацыя, “рэлігійныя забабоны”, “цысгендэрныя белыя мужчыны”… ды якая розніца хто, камуністы заўсёды знойдуць вінаватых, а камісары запатрабуюць іх расстрэлу, будзьце пэўныя.
Праўду пра тое, што чалавек унутрана схільны да грэху і пра Хрыста, Які бярэ на Сябе чалавечы грэх, каб чалавека з палону вызваліць, людзям чуць цяжка. Тое, што казалі сваім сучаснікам Ефрасіння Полацкая і Кірыла Тураўскі, Скарына і Мікалай Радзівіл Чорны, Кастусь Астрожскі ды Леў Сапега, Адам Станкевіч і Казімір Сьвёнтак – сёння камуністы ад адукацыі выкідваюць з падручнікаў. А мы затыкаем вушы – ну каму ж хочацца слухаць пра сябе непрыемную праўду!
Асабістыя ворагі Бога
Разбуральнасць камунізму заключаецца ў тым, што ягонае вастрыё – агрэсіўнае бязбожжа. “Навуковы атэізм”. Вайна з Богам. “Я ёсць асабістым ворагам Бога” – прызнаваўся Ленін. “Калі Бога няма – значыць, усё дазволена” – сфармуляваў калісьці нашчадак беларускай шляхты і аўтар прарочых “Бесаў” Хведар Дастаеўскі. Таму і расстрэльвалі святароў, руйнавалі храмы, кідалі ў псіхушкі ды турмы вернікаў.
А Беларусь вось ужо тысячу гадоў – краіна, якая трымалася на хрысціянскай веры, культуры, маралі. Полацкае княства – вечавая хрысціянская дэмакратыя. ВКЛ – шляхецкая хрысціянская дэмакратыя. Біблія Скарыны. Статут Вялікага княства з эпіграфамі з Пісання. Адраджэнне ХХ стагоддзя – заклік Зянона шукаць “не кілбасы, а Бога”.
Забіваючы ў галовах і сэрцах беларусаў Бога, камуністы забівалі саму Беларусь.
Але Той, Каго забілі калісь на крыжы, Той, Хто ўзяў усе нашыя грахі на Сябе – уваскрос. І Беларусь уваскрэсьне. Менавіта сімвал Хрыстовага ўваскрасення, бел-чырвона-белы сцяг – быў, ёсць і будзе нашым нацыянальным сімвалам. Бо сапраўдная чалавечая свабода і сапраўдная людская роўнасць – у Ім, нашым Творцы і Збаўцы.
100-годдзю камуністычнай рэвалюцыі ў Беларусі у нашым календары супрацьстаіць і 500-годдзе Бібліі Скарыны, і 100-годдзе БНР і 100-годдзе Беларускай Хрысціянскай Дэмакратыі. З пяцідзесяці лідэраў БХД у міжваеннай Беларусі пятнаццаць прайшлі нацысцкія канцлагеры ці былі знішчаныя нацыстамі, і трыццаць два – прайшлі ГУЛАГ ці былі забітыя камуністамі.
Сваю задачу хрысціянскія дэмакраты бачылі не ў тым, каб пабудаваць Валадарства Божае на зямлі (гэта немагчыма), а ў тым, каб не дапусціць пекла. Дзеля гэтага і Адам Станкевіч, і Вінцэнт Гадлеўскі, і Андрэй Цікота, і Адам Дасюкевіч, і Ян Пазьняк, і Юрый Кашыра, і многія-многія іншыя ахвяравалі сабой.
Забіць дзьверы ў пекла
Камунізм, нароўні з нацызмам у Беларусі мусіць быць афіцыйна асуджаны, а прапаганда ягоных ідэяў ды сімвалаў – заканадаўча забароненая. Гэта абавязкова будзе. Дэкамунізацыя, дэсаветызацыя, дэмантаж усёй чырвонай спадчыны пасля стагоддзя камуністычнага пекла павінны ісці ад зменаў назваў вуліцаў да ўшанавання ахвяраў камуністычнага рэжыму, каб змяніць свядомасць у маштабе ўсяго народа.
А пачынаць, як заўсёды, трэба з сябе.
Збярыце 100 подпісаў за перайменаванне вуліцы, названай у гонар камуністычнага ката – Леніна, Дзяржынскага, Свярдлова, Фрунзэ, Войкава, Ландэра ды іншых – найлепш сярод жыхароў гэтай вуліцы, ды падайце ў выканкам. Зьбярыцеся талакой, пастаўце у сваіх курапатах сотню крыж у памяць забітых. Ахвяруйце на беларускую агучку фільма “Жоўты пясочак” паводле Васіля Быкава ці на помнік расстраляным. Распавядзіце ста сваякам ды сябрам пра жахі камуністычнага тэрору, пра кроў на руках бальшавікоў ды чэкістаў.
Жніво вялікае, працаўнікоў мала. Але зрабіць мусім.
Забіце свае сто цвікоў у труну камунізму – каб прывід больш ня ўстаў з магілы.
