Марадзёрства
Ёсць у Віцебску
адзінае цудоўнае дрэўца, якое пасадзіў невядомы добры чалавек. Міндальнае.
Пэўна, пасадзіў у спадзяванні, што выжыве яно ў нашым паўночным горадзе і будзе
радаваць сваім квяценнем. Калі два гады таму яно дало першыя кветкі, увесь
горад хадзіў на яго любавацца, бо прыгажосць незвычайная. Для кагосьці стала
яно любімым, нават адным з месцаў, куды пачалі вадзіць гасцей горада. Каб з
мілатой пахваліцца: “Вось, а ўнас ёсць!” І расце ж у самым цэнтры, насупраць
драматычнага тэатра, паблізу Пушкінскай пляцовачкі, помніка, мосту.
У гэтым годзе
вясна прыпазнілася. І калі раней ў першыя травеньскія дні дрэўца ўжо ваўсю
квітнела, невялічкае, з раскідзістым веццем, абсыпаным ружовымі кветкамі, то зараз
толькі-толькі чаромха выпусціла свае духмяныя гронкі.
Мы ж з унукамі
выправіліся наведаць міндаль… Тое, што мы ўбачылі, увяло ў роспач. Быццам
бязрукі цырульнік, што з гарадской танюткай прыгажуні, састрыгшы ёй пасмамі
шыкоўную шавялюру, пераўтварыў яе ў няшчаснае стварэнне… Вецці абламаныя, дзе і
зрэзаныя, і кветак яшчэ няма. Ружовыя бубкі як слёзы дзе-нідзе сярод лісця… Хто?
Навошта?!
Пэўна, вам
знаёмае пачуццё агіды, болю, бездапаможнасці, злосці, калі нехта пачварны
ўпотай б’е ліхтары, крадзе ваш ровар, прышпілены ў чаканні гаспадара, выносіць
з хаты каштоўнае вам, забірае на могілках кветкі, ламае і крышыць помнікі, хто
падчас якой бяды, калі вы ратуеце жыццё, лезе ў ваш пакінуты дом, хто рыецца на
месцах расстрэлаў, выдзірае з чарапоў залатыя зубы… Яны без твару, гэтыя
нелюдзі, без сумлення, без сэрца.
Ніколі не
прыжывецца ў іх садзе чаранок міндаля, ніколі не будзе ім шчасця ад чужога —
уся іх пачварнасць ляжа цяжкім пракляццем на іх пакаленні…
Такія ж і пры
ўладзе. Хто прыдумаў дэкрэт №3, хто завальвае эканоміку, хто на вачах у людзей
скрадае бюджэтныя грошы, хто, схаваўшыся за каскамі і маскамі, лупіць дубцом
маладзёна і пенсіянера без разбору, а хто нават твару не скрывае, а яго ўсё
роўна няма: вочы белыя, зданёвыя, пашчы ашчэраныя… Нелюдзі сярод людзей…
Марадзёры!
Таццяна Севярынец
