Зьміцер Дашкевіч: “Анастасія”
У 14 год яна магла пайсці, як і прымушалі ў школе, у самую бонусную арганізацыю для моладзі. Але гэта яе не цікавіла. Сэрца клікала яе туды, дзе Бел-чырвона-белы сцяг. Ну і каму ў 14 абыякава рамантыка? Яна прыйшла ў Малады Фронт.
Ішоў час, на шляху гэтым станавіліся многія, і многія з яго збочвалі. Прыходзілі падаючыя надзеі моладзевыя лідэры і, гэтак жа хутка, сыходзілі. Здаровыя хлопцы ўскладвалі на свае плечы гэты крыж і пры першым жа выпрабаванні яго скідвалі. Яна ж, узяўшы яго аднойчы, ужо ніколі ад яго не адмаўлялася. Яна годна, насуперак усёй несправедлівасці, нясе яго дагэтуль.
Раней я мяркаваў, што асноўная праца ў арганізацыі павінна рэалізоўвацца мужчынамі. Але гэта мэтакіраваная і да рэшты пасвячоная свайму пакліканню дзяўчына даказала, што гэта не так. Год за годам, пераадольваючы ўсе цяжкасці і выпрабаванні, яна рабілася для нас прыкладам самаахвярнасці і адданасці сваёй справе.
Калі на яе ў 17 год узбудзілі крымінальную справу па арт. 193-1 КК РБ, яна магла пазбегнуць суду, адмовіўшыся ад сваіх поглядаў, што некаторыя і рабілі. Але не пажадала. На самім судзе яна таксама магла юліць і даказваць сваю недатычнасць. Аднак тое было ніжэй яе чалавечай годнасці, і годнасці дзявочай. Гэбэшнічкі, зразумеўшы, што так нічога не дамогуцца, вырашылі ціснуць псіхалагічна: перад самым атрыманнем атэстату яе прымусілі перавесціся ў іншую школу, але аднакласнікі пісалі заявы і пераходзілі разам з ёю; потым здымалі ілжывыя сюжэты, але гэтай гістэрыяй збіралі вуголлі на свае бязбожныя голавы. Здаецца, перабралі ўсё. Але ў карнай сістэмы застаўся апошні аргумант: турма.
Усе, хто даведваўся аб тым, што 20-гадовая дзяўчына сядзіць у следчым ізалятары КДБ за арганізацыю вулічных бясчынстваў, былі шакаваныя. Але хіба і яна не магла вырвацца адтуль? Хіба і яна не магла сказаць што патрабуецца на відэакамеру ці што патрабуецца напісаць у прашэнні? Хіба і ёй не хацелася сустракаць Нараджэнне Хрыстовае дома? Хацелася. Аднак яна вырашыла сустракаць яго ў “Амерыканцы”. Інакш было б ніжэй яе дзявочай годнасці, і годнасці чалавечай.
10 траўня яе будуць зноў судзіць. Не ведаю як вы, але я захапляюся мужнымі і адданымі людзьмі. Ведаю, што імі захапляецца і Бог. Тымі, хто пасвячае сябе раз і назаўжды. Тымі, хто аддае сябе да апошняга, дзеля таго, каб іншыя мелі надзею. Калі б я быў на волі, я б абавязкова прыйшоў падтрымаць гэтага светлага чалавека, гэтую прыгожую і мілую дзяўчыну – Анастасію Палажанку.
Насценька, ты ведай: мы ўсе з табою! Мы ўсе молімся за цябе, і чым бы не завершыўся твой чарговы суд, мы не адступімся ад цябе і не пакінем цябе.
Будзь перакананаю, што перад абліччам Госпада твая ахвяра недарэмная. Той, хто сёння сее са слязмі – заўтра пажынацьме з радасцю.
Зміцер Дашкевіч
Менск, турма на вул. Валадарскага,
травень 2011
