Таццяна Севярынец. Фельетон. Абяцанкі-цацанкі, альбо Сумная казка пра губернатара і граданачальніка
Жыў-быў Цінесок. Ён служыў губернатарам адной паўночнай губерніі. І быў у
яго сябр Нікі Алокін, які служыў граданачальнікам. Пры іх горад моцна
разбудаваўся. Выраслі цэлыя мікрараёны на паўднёвым усходе горада.
І ўсё па плане. Шмат людзей атрымалі тут кватэры. Шчаслівыя!.. І гандляры
тут як тут: крамаў набудавалі! І чаго тут толькі няма!
А няма! Пра “няма” паклапаціліся сябры Цінесок і Нікі Алокін. Аднойчы яны
схамянуліся: дамы ёсць, жыхароў у іх – дзесяткі тысячаў, а малых колькі –сэрца
радуецца! А вось паліклінікі няма. (праўда, шмат яшчэ чаго: школкі не хапае,
садкоў, пошты, спартовых устаноў). План па клопаце аб людзях даў збой. Сабралі
падначаленых ды ўрачыста закапалі капсулу ў нейкім месцы, дзе павінна б быць
паліклініка, а жыхарам з чыстым сэрцам паабяцалі:вось тут, будзе вам шчасце! У
наступным годзе! 
Толькі гэты “тут” не могуць знайсці жыхары. Шукаюць па ўсіх мікрараёнах:
пад кустом адзінокім, прыцярушаным будаўнічым пылам, – няма
,
на
пустыры 
– няма… Гадаюць, радзяць, уздыхаюць, чакаюць: дзе ж тая
паліклініка, дзе ж добры Айбаліт?
А губернатар Цінесок з сябрам Нікі Алокіным ужо і забыліся на іх. Дзе ж ім
пра ўсё памятаць, паўсюль паспець? У аднаго –з кармамі праблема, у другога-
фестываль міжнародны на носе… А, хай сабе!
